W 1897 wybrany do parlamentu wiedeńskiego z ramienia PPSD, gdzie domagał się m.in. powszechnego prawa wyborczego do parlamentu i rad narodowych wszystkich szczebli. Zdecydowany przeciwnik polityki \"silnej ręki\" namiestnika Badeniego w Galicji. Zwolennik odbudowy państwowości polskiej. W okresie I wojny światowej pozostawał na stanowisku wiceprzewodniczącego Naczelnego Komitetu Narodowego. Bliski współpracownik J. Piłsudskiego. Po I wojnie światowej na czele Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie (7-18 listopada 1918). Gabinet Daszyńskiego wydał Manifest, w którym zapowiadał przeprowadzenie szerokich reform gospodarczo-społecznych. Daszyński podporządkował swój rząd J. Piłsudskiemu, po jego powrocie do kraju. Na polecenie Naczelnika Państwa otrzymał zadanie utworzenia nowego rządu na szerokiej platformie politycznej, próba ta jednak nie powiodła się. Powstał nowy gabinet utworzony przez J. Moraczewskiego. Wobec zagrożenia ze strony bolszewików Daszyński objął stanowisko wicepremiera w Rządzie Obrony Narodowej z W. Witosem na czele, utworzonym w lipcu 1920 r. Od 1922 r. wicemarszałek, a od 1928 marszałek sejmu. Od 1928 pozostawał w opozycji do J. Piłsudskiego. W 1930 wycofał się z życia politycznego, z powodu złego stanu zdrowia. Prezes Towarzystwa Uniwersytetów Ludowych w latach 1922-1933.

Lokalizacja: Aleja główna, pomnik na wysokości pasów 54 i 37 (38) (mapka)